ျမန္မာေဖာင့္ ႏွင့္ ယူနီကုဒ္ စနစ္

ေအာက္ေဖာ္ျပပါ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ၁၄ ဒီဇင္ဘာလ ၂၀၁၄ ၁၃း၃၂ အခ်ိန္တြင္ ဦးညီလင္းဆက္ မွ Facebook ေတြေရးသားခဲ့ေသာ ကိုယ္ေတြ႔အေၾကာင္းအရာမ်ားျဖစ္ပါသည္။ မေပ်ာက္ရန္ႏွင့္ ေနာင္ေလ့လာႏိုင္ရန္ စုေဆာင္းထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။

Google Translate နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တခ်ိဳ႕ေတြလည္း သေဘာက်၊ တခ်ိဳ႕ေတြလည္း သေဘာမက်၊ တခ်ိဳ႕ေတြလည္း ဘာမွ မသိဘဲ ေလွ်ာက္ေဖာၾကတာေတြ႕ရတယ္။ ဗိုလ္တေထာင္ယူနီကုဒ္ နဲ႔ လမ္းမေတာ္ေဇာ္ဂ်ီ ေအာက္ေျခ ဂိုဏ္းသားေတြ ဘာမသိညာမသိ ဆိုင္းသံၾကားတာနဲ႔ ခ်ၾကတာလည္း ျမင္ရျပန္တယ္။ ဒါဟာ ယူနီကုဒ္ေအာင္ပြဲဆိုၿပီး ဂုဏ္ယူဝံ့ႂကြားၾကသလို ေဇာ္ဂ်ီနဲ႔ ႐ိုက္လည္း ရတာပဲဆိုၿပီး နင္းကန္ျငင္းဆန္ၾကတာလည္း ၾကံဳရျပန္တယ္။ သမိုင္းေၾကာင္းေလးေတြ ရွိလို႔ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေျပာျပခ်င္တယ္။

အန္အယ္လ္ပီ ဆိုတဲ့ အဖြဲ႕ႀကီး ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ ဒီလိုဘာသာျပန္ စနစ္ေတြ လုပ္ဖို႔ရာလည္း အစီအစဥ္ေတြ ရွိခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ေဖာင့္ဒီဇိုင္းလုပ္တဲ့ သူကအစ ကုဒ္ဒင္ေရးတဲ့သူအဆံုး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယူနီကုဒ္စနစ္ကို တီထြင္သူလိုလို ဘာလိုလိုေတြနဲ႔ ယူနီကုဒ္ဗားရွင္း ၄၊ ဗားရွင္း ၄.၁၊ ယူနီကုဒ္ ၅၊ ယူနီကုဒ္ ၆ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ တိုးတက္စည္ပင္ေအာင္ လုပ္ၾကရာကေန ျမန္မာ ၁၊ ျမန္မာ ၂၊ ျမန္မာ ၃ စတဲ့ ေဖာင့္ေတြ ျဖစ္လာတယ္ေပါ့ေလ။ အဲဒီမွာ ယူနီကုဒ္ေဖာင့္ေတြေလာက္ လုပ္ေနတာမို႔ အဲဒီ အဆင့္ျမင့္ စနစ္ေတြလည္း မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။

ယူနီကုဒ္ဆိုတာက စနစ္တစ္ခုျဖစ္တယ္။ ျမန္မာေတြအားလံုး လိုက္နာသင့္တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာသံုး ျမန္မာစာ စနစ္တစ္ခု ျဖစ္တယ္။ ေဖာင့္နဲ႔ စနစ္ဟာ မတူဘူး။ ေဇာ္ဂ်ီစလုပ္ေတာ့ ျမန္မာယူနီကုဒ္ ဗားရွင္း ၄ လား ၄.၁ ကိုလား မသိဘူး ယူခဲ့တယ္ ထင္မိတယ္ အတိအက် မမွတ္မိဘူး။ ေဇာ္ဂ်ီက တအားေပါက္သြားခ်ိန္မွာ ယူနီကုဒ္စနစ္ကို ေျပာင္းခဲ့ၾကတယ္။ စနစ္ကို ေျပာင္းတာေနာ္။ ျမန္မာဝမ္းကေန ျမန္မာတူးကို ေျပာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေလာက္က ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္အထိ ၁၀၀ မွာ ၉၉% က ယူနီကုဒ္အေၾကာင္း မသိၾကဘူး။ ၾကားဖူးနားဝ ရွိသူေတြက ယူနီကုဒ္ကို သံုးၾကည့္ၾကတယ္။ စက္မွာ ျပႆနာေတြတက္တယ္။ ဘေရာက္ဇာေတြမွာ ေကာင္းေကာင္း မေပၚဘူး။ အင္ပြတ္မွာ အဆင္မေျပဘူး မ်ိဳးစံုေပါ့ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ ယူဇာေတြက အဆင္ေျပတဲ့ ေဇာ္ဂ်ီကို သံုးလာၾကတာ။  ျပႆနာက စနစ္က စလုပ္ကတည္းက မၿငိမ္ဘူးဆိုေတာ့ကာ သူ႕အေပၚမွီၿပီး တီထြင္ထားတဲ့ ျမန္မာ ၁၊ ျမန္မာ ၂၊ ျမန္မာ ၃ စတဲ့ ေဖာင့္ေတြကလည္း မတူျပန္ဘူး။ ဘာမတူတာလည္းဆိုရင္ ရန္းဒါးရင္းလို႔ေခၚတဲ့ စနစ္ေတြ၊ လူေတြ မျမင္ရတဲ့ သိမ္းဆည္းမႈေတြ မတူတာ။ ဒီေတာ့ ယူနီကုဒ္ သံုးခဲ့တာပဲ အစိုးရကေတာင္ တရားဝင္ အမိန္႔ထုတ္ သံုးခိုင္းခဲ့တဲ့ ျမန္မာ ၁ ေတြ ျမန္မာ ၂ ေတြ မိုင္ျမန္မာေတြ အခုေနာက္ဆံုး ယူနီကုဒ္ စနစ္နဲ႔လည္း မကိုက္ညီေနျပန္ဘူး။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြမွာ မန္ႏ်ဴးရယ္လီ လိုက္ျပင္ၾကရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဟာေတြနဲ႔ ေရးထားတဲ့ ေဒတာေတြက မမ်ားေတာ့၊ သံုးခဲ့တာကလည္း ဘာမွမသိတဲ့ အစိုးရဝန္ထမ္းေတြပဲ မ်ားေတာ့ ဘာျပႆနာမွ မျဖစ္သလို၊ ျဖစ္လာတဲ့ ျပႆနာကိုလည္း လူအားကိုး ေငြအားကိုးၿပီး ေျဖရွင္းခဲ့ၾကတာခ်ည္းပဲ။

သိခဲ့ရသေလာက္ ေဇာ္ဂ်ီလုပ္တဲ့သူေတြက နည္းပညာသမားေတြခ်ည္းပဲ။ ဘာလန္ေဂြ႕စတစ္ တစ္ေယာက္မွ မပါဘူး။ ျမန္မာစာအေၾကာင္းလည္း သူလိုငါလိုေလာက္ပဲ သိၾကသူေတြမ်ားတယ္။ သူတို႔လုပ္တာက စနစ္ကို လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး အြန္လိုင္းမွာ စာေရးလို႔ရတဲ့ ေဖာင့္နဲ႔ စာ႐ိုက္သြင္းတဲ့ စနစ္ကိုပဲ လုပ္ခဲ့ၾကတာ။  ၂၀၀၅ ေလာက္မွာ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ဘာမွ မရွိခဲ့တဲ့ ျမန္မာေဒတာေတြဟာ ၂၀၀၇ ေလာက္မွာ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြရဲ႕ အြန္လိုင္းပါဝင္ပက္သက္မႈ မ်ားလာတာနဲ႔အမွ် သံုးလို႔ရတဲ့ ေဇာ္ဂ်ီသံုးၿပီး မ်ားလာတာမို႔ ျမန္မာေဒတာေတြလည္း မ်ားလာတယ္ ဆိုပါေတာ့။ သူတို႔ဟာလည္း ဘာမွ မသိဘူး။ ဘယ္ဟာက လြယ္လြယ္ကူကူ ေရးလို႔ ရသလဲ ဘယ္ဟာက လူသံုးမ်ားသလဲ ဆိုတာေလာက္သိတဲ့ အန္းယူဇာေတြ။ ဆိုေတာ့ သံုးတဲ့သူေတြဆိုတာ သူတို႔လည္း ဘာမွမသိတဲ့အတြက္ အန္းယူဇာေတြမွာ ဘာမွ အျပစ္မရွိဘူး။ အဲ့ေဇာ္ဂ်ီ ဆိုတာကလည္း စနစ္မဟုတ္တဲ့အတြက္ ႀကိဳက္တဲ့သူ ျပင္လို႔ ရေနတာပဲ။ ေဇာ္ဂ်ီကို ျပင္ခ်င္ပါတယ္ဆိုရင္ ခြင့္ေတာင္းရမယ္ဆိုၿပီး ဘယ္သူကမွလည္း ခ်ဳပ္ကိုင္မထားသလို လုပ္ခ်င္သလို လုပ္လို႔ ရေနတာပဲေလ။

၂၀၀၉ မွာ ေဇာ္ဂ်ီကို ယူနီကုဒ္နဲ႔ ကြန္ပက္ေတးဘဲလ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ့္အျပင္ အရင္ ေဇာ္ဂ်ီနဲ႔ ႐ိုက္ထားတဲ့ ေဒတာေတြကိုလည္း အသံုးျပဳႏိုင္ေအာင္ ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ဂ်ပန္က စိုးမင္းရယ္ ကိုရဲျမတ္သူရယ္ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ စနစ္တက် ျဖစ္ေအာင္လို႔ အင္ပြတ္မက္သတ္နဲ႔ ေဖာင့္ရန္းဒါးရင္း စနစ္နဲ႔ ပတ္သက္တာ အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သုေတသနလုပ္ စမ္းသပ္ၿပီး ထုတ္ခဲ့ေသးတယ္။ ကုဒ္ပြိဳင့္တခ်ိဳ႕ကို ျပင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အရင္အေဟာင္းေတြလည္း အျမင္မွာ အမွန္ ျမင္ေနရေအာင္ လုပ္တယ္။ ေဒတာ အေဟာင္းေတြကို အသစ္ဗားရွင္း တက္ခ်င္ရင္လည္း တက္လို႔ရေအာင္ ကြန္ဗက္တင္း လြယ္လြယ္လုပ္လို႔ရေအာင္ စိုးမင္းက တီထြင္ေပးခဲ့ေသးတယ္။ တစ္လ ႏွစ္လေလာက္ ေန႔မအိပ္ ညမအိပ္ ျပင္လိုက္ စမ္းလိုက္ လုပ္ခဲ့ၾကတာ။  ဒီၾကားထဲ ေနာေဝက ကိုမင္းေက်ာ္တို႔က ဧရာယူနီကုဒ္ဆိုၿပီး သီးျခား စင္ၿပိဳင္ေထာင္ေသးတယ္။ အဲဒီစနစ္မွာ ေဇာ္ဂ်ီ ၂၀၀၉ အင္ပြတ္မက္သတ္ကို အဓိက ယူသံုးခဲ့ေပမယ့္ သူတို႔ ဝန္မခံခဲ့ဘူး။ အဲဒီစနစ္လည္း မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၂၀၀၉ ကိုလည္း က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ မထုတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခုထက္ထိ ကၽြန္ေတာ္ သံုးေနတုန္းပဲ။

တကယ္တမ္း ေျပာရရင္ အန္အယ္လ္ပီက ဒီစနစ္ကို လူေတြ အြန္လိုင္းအသံုးမ်ားလာတဲ့ ၂၀၀၆-၂၀၀၇ ေလာက္အထိ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့လို႔ အသံုးလြယ္တဲ့ ေဇာ္ဂ်ီကို သံုးလာၾကတယ္။ ဒီစနစ္ကို သူတို႔ ဘယ္ႏွႏွစ္ လုပ္ခဲ့သလဲ ျပန္ၾကည့္ရင္ အသံုးက်သလား အသံုးမက်သလား ေပၚလြင္ေနတာပဲ။ အဲဒီကာလတေလ်ာက္ ကုန္ခဲ့တဲ့ ပိုက္ဆံေတြ အိုဗာဟဒ္ေကာ့စ္ေတြ တြက္ၿပီး ကရွ္ဖလိုး ဆြဲရင္ေတာင္ လဲေသလို႔ ရတယ္။ ဘာမွမသိတဲ့ အန္းယူဇာေတြကို ဆဲဆို အျပစ္ေျပာ ယူနီကုဒ္ အတင္းသံုးခိုင္းေနတာလည္း အလုပ္မဟုတ္ျပန္ဘူး။ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ေျပာင္းလဲ သံုးလာၾကဖို႔ ဆိုတာ ေျပာင္းလဲသံုးေစခ်င္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္တဲ့ စနစ္ေတြ၊ အပလီေကးရွင္းေတြ၊ အေျခအေနေတြ ရွိဖို႔လည္း လိုတယ္။ အခု ဂူဂယ္ထြမ္စလိတ္ စနစ္ဟာ အဲဒီဟာမ်ိဳးေတြအတြက္ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ပလတ္ေဖာင္း တစ္ခုပဲ။ ျမန္မာေတြ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့လို႔ ဂူဂယ္က လုပ္ခဲ့တာ။

ဒီစနစ္အေၾကာင္း ဆက္ေျပာျပဦးမယ္။ ၂၀၀၇ မွာ ဒီစနစ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္၊ ကိုေသာင္းစုၿငိမ္း၊ ကိုရဲျမတ္သူ သံုးေယာက္ ႏိုင္ငံေတာ္ကို တင္ျပခဲ့တယ္။ ဆက္သြယ္ေရးဝန္ႀကီးဌာနက ပံ့ပိုးမယ္ေပါ့။ ဒီဟာကို အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္မွာလည္း ႀကိတ္လုပ္ေနတယ္။ မလွလွေဌးတို႔ေပါ့။ ၂၀၀၆ ေလာက္ကတည္းက အဲဒီအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ေကာပတ္စ္ေတြ ဘာေတြ စလုပ္ေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗ်ဴ႐ိုကေရစီစနစ္ေၾကာင့္ သူတို႔ လုပ္ေနတာေတြဟာလည္း အျပင္နဲ႔ ထိစပ္လို႔ မရႏိုင္သလို ဘတ္ဂ်က္အကန္႔အသတ္ေတြေၾကာင့္ ခရီးေရာက္သင့္သေလာက္ မေရာက္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ MM GEEKS ဆိုတဲ့ ဖိုရမ္တစ္ခုက လူငယ္ေတြလည္း လုပ္ႏိုင္သေလာက္ေတြ လုပ္ေနၾကတယ္။ ထူးျမင့္ေနာင္တို႔လည္း ကိုယ္ပိုင္လုပ္ေနတာ ရွိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တင္ျပတဲ့ဟာကို ႏိုင္ငံေတာ္က သေဘာက်ၿပီး အျမန္ဆံုး အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခိုင္းခဲ့တယ္။ ဒီစနစ္လုပ္ဖို႔ ဘာေတြ လိုအပ္သလဲ ဆိုတာ သိႏိုင္ဖို႔ အတြက္နဲ႔တင္ ေျခာက္လေလာက္ စာဖတ္ခဲ့ရ သုေတသနျပဳခဲ့ရတယ္။ ျမန္မာစာအဖြဲ႕က ဆရာႀကီး ဦးထြန္းတင့္တို႔ အဖြဲ႕က အန္အယ္လ္ပီနဲ႔ ေပါင္းၿပီး (အစိုးရၫႊန္ၾကားခ်က္နဲ႔) Lexicon ေတြ လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒီလက္ဆီကြန္ကို အန္အယ္လ္ပီက ဖြက္ထားတယ္။ အတင္း ဆြဲထုတ္လာတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလက္ဆီကြန္က ဘာသာျပန္စနစ္အတြက္ တိုက္႐ိုက္သံုးလို႔ မရဘူး။ သူတို႔လုပ္ထားတာက စာဆန္တယ္။ ဒီေတာ့ ဒါကို ျပင္ဖို႔ေတြ လုပ္ခဲ့တယ္။ ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္ကေန ေကာပတ္စ္ (စာအစုအေဝး) ႀကီးကို ရႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ သူတို႔ မေပးဘူး။ ဒီေတာ့ ေကာပတ္စ္ကိုလည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ စီမံကိန္းေတြ ခ်ခဲ့တယ္။ ေကာပတ္စ္ဆိုတာ ဘိုင္လင္ဂြယ္ စာတန္းႏွစ္ခုနဲ႔ ဘာသာျပန္ထားတဲ့ စာအစုအေဝး သက္သက္ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔မွာ ထည့္ရတဲ့ သက္ဆိုင္ရာ တခ္ ေတြ ရွိတယ္။ ဘယ္လို ဟာေတြ ဘယ္လို ထည့္မယ္ ဆိုတာေတြ ကၽြန္ေတာ္ သုေတသနျပဳ အစီအစဥ္ေတြ ခ်မွတ္ခဲ့တယ္။ စာအုပ္ေတြ ဝယ္တာကအစ၊ ဘာသာျပန္တာအဆံုး လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆက္သြယ္ေရးက ဗ်င္းတယ္။ ၀န္ႀကီးဦးသိန္းေဇာ္တို႔ အကိုႀကီး ဗိုလ္မွဴးေဇာ္မင္းဦးတို႔ ေပါ့ေလ။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပေရာဂ်တ္ကို ႏိုင္ငံေတာ္ ပေရာဂ်တ္ လုပ္ပစ္ခဲ့တယ္။ အန္အယ္လ္ပီက လူေတြ ျပန္ေခၚၿပီး အဲဒါကို ဆက္လုပ္တယ္။ ထားပါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နာမည္ေတြ လစာေပးစာရင္းမွာ ထည့္ထားၿပီး တစ္ျပားမွ မေပးတဲ့ ကိစၥေတြေတာ့ မေျပာေတာ့ဘူး။ ဗိုလ္မွဴးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္လာေခၚေတာ့ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းဆိုခ်က္ တစ္ခုပဲ ေတာင္းခဲ့တယ္။ ဒီပေရာဂ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ပိုက္ဆံမေပးဘူး ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္စာလာသင္မယ္ေပါ့။ ဆရာႀကီး ဦးသာႏိုးကို ကၽြန္ေတာ္ သြားေရာက္ညိွႏိႈင္း ဆြဲေဆာင္ခဲ့တယ္။ ဆရာေမာင္ခင္မင္၊ ဆရာ ေအာင္ျမင့္ဦး အစံုပါပဲ။ အဘိဓာန္ေတြ စံုစံုလင္လင္ ျဖစ္ဖို႔ စာအုပ္ေတြကအစ ကၽြန္ေတာ္ ရွာခဲ့တယ္။ ေဒါက္တာဘဟန္ အဘိဓာန္ေတာင္ ဒီမွာ အသံုးျပဳဖို႔ တရားဝင္ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတြ ေတာင္းခဲ့တာ။ ေကာပတ္စ္လုပ္ရာမွာ ဘာသာျပန္ဖို႔ လူေတြ  အမ်ားႀကီးေခၚတယ္။ အဲဒီလူေတြက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆရာလိုလို ပညာရွင္ေတြလိုလို ထင္ေနတယ္။ လခေတြ အမ်ားႀကီးေပးရတယ္။ အေကာင္းစား အင္တာနက္လိုင္းေတြ တပ္ဆင္ ေပးထားတယ္။ ထားပါေတာ့ ေနာက္ဆံုး အဲဒီအဖြဲ႕ႀကီး ဖ်က္ပစ္လိုက္ရတယ္။ မဖ်က္ခင္ ဘာသာျပန္စနစ္ပဲ ၿပီးသြားသလိုလို၊ ေအာင္ျမင္သြားသလိုလို ေျပာၾကျပန္တယ္။ တကယ္က မဟုတ္ဘူး။ ေကာပတ္စ္က သိန္းဂဏန္း ရွိေနၿပီဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္တယ္။

ဒီစနစ္ေတြ ဒီေဒတာေတြ ျပန္စေတာ့မယ္ဆိုၿပီး အမ္အိုင္တီက ကိုထြန္းသူရသက္က စကၤာပူကေန ျပန္လာၿပီး လံႈ႕ေဆာ္ပါတယ္။ အဲဒီေဒတာေတြ ေတာင္းၾကည့္ပါဦးဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္က အၾကံေပးတယ္။ သူေတာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွမပါတဲ့ ဟာဒ္ဒစ္တစ္လံုးပဲ ရလာတယ္။ ဂူဂယ္လာေတာ့ ဒီစနစ္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ေဒတာေတြရွိတယ္ ဆိုၿပီး လက္ဆီကြန္ေလာက္ပဲ ေပးလိုက္ႏိုင္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္။ ကြန္ပ်ဴတာရဲ႕ ေအအိုင္စနစ္ကို စာသင္ႏိုင္တဲ့ Parallel Corpus ေတြ ဘယ္နားေရာက္ေနမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ သူတို႔ လုပ္ခဲ့တဲ့ သဒၵါစည္းမ်ဥ္းေတြ ဘယ္သူေတြ လက္ထဲ ေရာက္ကုန္မွန္း မသိဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက ဒါဟာ ႏိုင္ငံေတာ္က ေငြကုန္ေၾကးက် အမ်ားႀကီး ခံၿပီး လုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ငန္း တစ္ခု။ ယူနီကုဒ္စနစ္ဆိုတာက အဲဒါေတြ အားလံုးရဲ႕ အေျခခံ ပထမ အဆင့္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ဦး တစ္ေယာက္ခ်င္းကို ေသာက္ဖက္မလုပ္ အရာမသြင္းတာ ဘာမွ မျဖစ္ေပမယ့္ ဂူဂယ္ကိုသာ (ေပးမယ့္ေပး) အဲဒီေဒတာေတြ အကုန္ေပးႏိုင္ခဲ့ရင္ အခု ထြမ္စေလးရွင္းဟာ ဒီထက္ပိုေကာင္းမွာ အမွန္ပဲ။ ဆိုေတာ့ကာ အစိုးရလစာစားၿပီး ကုန္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ေဒတာေတြ ဒါေတြဟာ ဘယ္သူ ပိုင္သလဲ ႏိုင္ငံေတာ္က ပိုင္ဆိုင္သင့္တာ မဟုတ္ဘူးလား။ အစိုးရပေရာဂ်တ္ တစ္ခုမွာ လစာယူဝင္လုပ္ၿပီး အဲဒီသူေတသနက ထြက္လာတဲ့ ရလဒ္ဟာ အဲဒီပေရာဂ်တ္အတြက္ ျဖစ္မေနဘဲ ဘာလို႔ ကိုယ္က်ိဳး အတြက္ သက္သက္ပဲ သံုးၾကလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားမိတိုင္း ရြံလို႔ ဒီနယ္ပယ္နဲ႔ ေဝးေဝးေနခဲ့ေတာ့တယ္။ ေျပာစရာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ ေရးေနရင္း စိတ္ပ်က္လာလို႔ မေရးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေလာကမွာ လိပ္ျပာလံုလံုနဲ႔ အသက္ရွင္သန္ရတာ အေကာင္းဆံုး ေနထိုင္မႈ တစ္ခုပါပဲ။

အက်ဥ္းဆိုရရင္ ျမန္မာစာဟာ ကြန္ပ်ဴတာစနစ္မွာ အသံုးျပဳဖို႔ သဒၵါေဗဒ ဘာသာေဗဒ နည္းေတြအရ အစဥ္သင့္ မျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ လုပ္ေနဆဲ ျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ သဒၵါမွာ ခၽြင္းခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနတယ္။ ျမန္မာစာအဖြဲ႕က ထုတ္ထားတဲ့ ျမန္မာစာအဘိဓာန္လိုမ်ိဳးေတာင္ အမ်ားျပည္သူ သံုးစြဲႏိုင္တဲ့ ပတ္ဗလစ္လိုင္စင္ မဟုတ္တာမို႔ ေဒတာ အခက္အခဲေတြ ရွိေနတယ္။ ဘာသာျပန္စနစ္အတြက္ ဘိုင္လင္ဂြယ္ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ပညာရွင္မ်ိဳးေတြ လိုတယ္။ အဲဒီ ပညာရွင္ေတြက ကြန္ပ်ဴတာ စနစ္ကိုလည္း ကၽြမ္းက်င္ရမယ္။ ကြန္ပ်ဴတာရဲ႕ ဥာဏ္ရည္ကို ထက္ျမက္ေအာင္ သင္ၾကားႏိုင္မယ့္ စနစ္က်တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာပ႐ိုဂရမ္စည္းကမ္းေတြ၊ အခ်က္အလက္ အမ်ားႀကီး လိုေနေသးတယ္။ အခ်ိန္ အတိုင္းအတာ တစ္ခု ယူရဦးမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ဒီ ကြန္ပ်ဴတာစနစ္သံုးျမန္မာစာေပ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္လာမႈမွာ အသိအမွတ္ ျပဳသင့္တဲ့ လူငယ္ေတြ ရွိတယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ ပါဆင္နယ္ ေရြးခ်ယ္မႈ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ အေထာက္အကူ အမ်ားႀကီး ျပဳခဲ့ၾကတယ္။

၁။ MMGeeks ကအဖြဲ႕ေတြ
၂။ ဂ်ပန္က စိုးမင္း
၃။ ထူးျမင့္ေနာင္
၄။ ထိန္လင္းေရႊ
၅။ ကိုကိုရဲ နဲ႔ စည္သူတို႔ အဖြဲ႕ေတြ
၆။ သန္႔သက္